หนุ่มเฮฮา กับชายหน้ามึน EP.3

          บรรยากาศงานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนเวลาล่วงเลยไปเกือบบ่ายสองครึ่งแล้ว ดีนะที่วันนี้วันศุกร์เลยไม่ค่อยมีใครสนใจจะกลับไปทำงานช่วงบ่ายเท่าไร คนที่นี่ก็เหมือนกับที่อื่น ๆ นั่นแหละ พอกินข้าวกันอิ่มแล้วก็มีกิจกรรมที่เรามักเห็นกันเป็นประจำก็คือ ถ่ายรูป ถ่ายรูป ถ่ายรูป... ลงเฟส อวดหน้า อวดโฉมกัน ส่วนผมเองกินเสร็จก็ได้แต่นั่งมองเขาถ่ายรูปกัน นี่... เขาลืมหรือเปล่าวะ ว่าเนี่ย!! งานเลี้ยงต้อนรับกูนะเว้ยย.. เอาเถอะ ๆ ... บรรยากาศแบบนี้คงไม่ได้มีบ่อย ๆ มั้ง เพราะทุกคนดูหน้าระรื่นเหมือนได้ปลดปล่อยอะไรกันบางอย่าง แต่... ปวดฉี่ว่ะ มองซ้าย มองขวา แล้วก็ลุกขึ้นดิ่งไปเข้าห้องน้ำหลังร้านหลังร้าน... ระหว่างที่ยืนปลดทุกข์อย่างสบายอารมณ์นั่นเอง

          “เห้ย!!! ตามมาไมเนี่ย” ผมกระแทกเสียงถามไอ้คนที่เดินตามเข้ามา ใช่แล้วคับ ไอ้พี่ปอน

          “ใครตาม?? กูก็ปวดของกูมั่งดิ” พูดแล้วมันก็ยืนแอ่นใส่โถฉี่ข้างผม

          “หืมม.. ตั้งนานก็ไม่มา”

          “ก็กูปวดเพิ่งปวดตอนเนี้ย”

          ผมเลิกพูดกับมันแล้วหันมาพยายามเร่งสปีดตัวเองให้เสร็จโดยเร็ว แต่... แหมม.. ก็ไม่ได้ปล่อยมาตั้งแต่เช้าอ่ะครับ มาถึงก็ประชุม เสร็จก็รับงานใหม่ ยังไม่ทันไรก็เที่ยงก็ต้องมานั่งกินข้าวที่นี่อีกเนี่ย มันก็เลยมาแบบท่อประปาแตกอ่ะคับ เห้อออ เร็ว ๆ ดี๊...

          “มึงช้าจังวะ คนอื่นเขากลับกันไปหมดแล้วเนี่ย” มันพูดไปล้างมือไป

          “อ้าวไปกันหมดแล้วเหรอ” คนเชี่ยไรวะ?? ฉี่เร็วยังกะหมา.. ผมรีบจัดแจงเก็บน้องชายเข้าที่ให้เรียบร้อย ล้างไม้ล้างมือ แล้วก็รีบจ้ำเท้าเดินออกจากร้านโดยไม่สนใจไอ้พี่ปอนที่มันเดินตามมาเลย

          “มึงจะรีบไปไหนเนี่ย...”

          “เอ้า!! ก็พี่บอกว่าเขากลับกันไปหมดแล้ว...”

          “แล้วไม่เอาโทสับเหรอ” อ่ะ เออ!! โทรศัพท์ กูลืมโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะนี่หว่า ก็เอาออกมาจากกระเป๋าตอนเขาถ่ายรูปกันนั่นแหละ กะจะเซลฟี่ตัวเองซะหน่อยดันปวดฉี่ขึ้นมาซะก่อน เห้อออ กูนะกู สงสัยตอนเด็ก ๆ แม่ให้กินซุปไก่(ก้อน) เยอะไปหน่อย ต้องเสียเวลาเข้าไปเอาอีก คนยิ่งรีบ ๆ อยู่

          “ไปไหนอ่ะ...”

          “ก็ไปเอาโทรศัพท์ไง!!” น้ำเสียงผมเริ่มหงุดหงิดกับคำถามห้วน ๆ ของมันแระ ถามเชี่ยไรนักหนา

          “อันนี้ป่ะ....”

          “เอ้า!! เก็บมาให้แล้วก็ไม่บอก”

          “เปลี่ยนได้แล้วนะ โทรศัพท์กะโหลกกะลาแบบเนี้ย ใช้อยู่อีก ถ่ายรูปก็ไม่ได้เรื่อง”

          “โหยย มาแอบใช้อีก เอาคืนมาเลย”

          “ก็ไม่เสือกล็อคเครื่องอ่ะ อ่ะ เอาไปเหอะ โทรศัพท์ราคาถูก” ไอ้สันดานเอ๊ยย หน้าด้านมาใช้ของกูแล้วยังจะมาว่าของ ๆ กูอีก เหลืออดแล้วววว ขอด่าแม่งสักทีเหอะ

          “ไม่มีมารยาท!!!!...” ด่าเสร็จ คว้าโทรศัพท์ แล้วรีบเดินหนีมันเลย ไม่รอให้มันด่าสวนมาหรอก....

          “เดี๊ยว!!!”

          “ไรอีกล่ะ!!!”

          “ขอบคุณยัง”

          “ฮึ!!!” ฝันไปเถอะมึง อย่ามาไร้สาระกะกู

          “ไม่มีมารยาท”

          .................!!!! สตั้นท์คับ บอกตรง ผมอึ้ง ตึง มึน ในใจตอนนั้นคิดออกคำเดียวเลยครับ ไอ้!!! เหี้ยยยยยยยยยยย...............

          กว่าจะกลับกันมาถึงออฟฟิศก็ปาเข้าไปบ่ายสามแล้วครับ มองไปรอบ ๆ ก็ไม่มีใครทำงานแล้ว บางคนก็เฟสบุ๊ค บางคนก็ยูทูปซี่รี่ย์เกาหลี บางคนก็เฝ้าพระอินทร์ สาว ๆ ก็จับกลุ่มนั่งเมาท์กัน แต่เสียงไม่ดังนะครับ ผิดกะตอนเมื่อกี้ที่อยู่ในห้องอาหาร คงเป็นเพราะว่าผอ.นั่งคุมอยู่กระมังครับ แต่ก็ดีนะ โล่งหูเชียว ระหว่างรอเวลากลับบ้านผมก็ฆ่าเวลาโดยการเข้าเน็ตหาข้อมูลเรียนต่อดีกว่าครับ

          ตัวผมเองตอนนี้จบ ป.ตรีมา 2 ใบแล้วครับ กะลังเรียน ป.โทที่ม.เอกชนแห่งหนึ่ง แต่ที่บอกว่าหาข้อมูลเรียนต่อ คือผมอยากจะได้นิติอีกใบหนึ่งอ่ะครับ มันน่าจะใช้ประโยชน์ได้แล้วก็ดูเท่ห์ดีเวลาใครถามว่าจบไรมา อิอิ  ผมเล็งไว้ว่าจะเรียน มสธ.อ่ะครับ สะดวกดี ค่าใช้จ่ายถูกด้วย

          “น้องเขตจะลงนิติ มสธ. เหรอครับ” เสียงถามของพี่โก้ ที่ไม่รู้ว่ามายืนดูหน้าจอคอมของผมตอนไหน

          “อ่อ ครับ ว่าจะเรียนเพิ่ม”

          “อ่อ ดี ๆ ๆ อยู่ว่าง ๆ ก็น่าจะหาไรทำ” เอ่อออ.. ทำไมกูรู้สึกเหมือนโดนพี่โก้ว่าแดกอีกแล้วว่ะ... ไม่มั้ง กูมองโลกในแง่ร้ายเกินไปเปล่า..

          “ก็... ครับ ตอนแรกว่าจะให้จบโทก่อนแล้วค่อยลง แต่กลัวเสียเวลา ลงไปพร้อมกันเลยดีกว่า ลองดูเทอมแรกก่อนว่าจะรอดไหม ถ้าไม่รอดค่อยว่ากันอีกที” นี่... พูดไปเลยให้รู้ว่ากูก็ไม่ได้ว่างขนาดนั้น แค่กูตั้งใจ

          “ครับ ดี ๆ นิติศาสตร์ พี่ก็สนใจนะว่าจะลงเรียนหลายรอบแระ แต่ก็ว่าจะ ๆ อยู่นั้น”

          “งั้นลงพร้อมกันเลยไหมครับ เดี๊ยวผมปริ้นท์รายละเอียดเผื่อพี่ชุดนึง”

          “อ่อ... ยังไม่ดีกว่าครับ ขอดูน้องเขตเทอมแรกก่อนแล้วกัน”

          “โหยย... กะว่าจะให้พี่โก้เป็นที่ปรึกษาซะหน่อย” กูก็เยินยอกันไปตามประสา

          “555 สำหรับเขตพี่ว่าไม่ต้องปรึกษาใครหรอก เก่งอยู่แล้ว แต่... คนในอ๊อฟฟิศเราก็มีเรียนนิติ มสธ. อยู่คนนึงนะ ลองไปถามดูก็ได้นะว่ายากไหม อะไรไง”

          “ใครเหรอครับ???”

          “ก็ ปอน ไง รู้จักกันยัง”

          ปอน... ไอ้ปอน... ไอ้พี่ปอนอีกแล้ว ไอ้หน้ามึน ไอ้สันดาน ไอ้หน้าด้าน ไอ้คนไม่มีมารยาทอย่างมันอีกแล้วเหรอ เชอะ!!! กูไม่เสียเวลาไปถามมันให้เสียปากกูหรอก

          “เอ้า มาพอดี ปอน ปอน เชิญตรงนี้หน่อยครับ” มันจะบังเอิญมากไปเปล่า... มึงจะเสือกเข้ามาตรงฝ่ายกูอะไรตอนนี้ แล้วอะไร!!! ทำไมพี่โก้ต้องพูดกับมีดีขนาดนั้น

          “ครับ พี่โก้” เอ้า... ไอ้เชี่ยนี่ก็พูดจาดีขึ้นผิดหูผิดตาเชียวมึง

          “พอดีน้องเขตเขาจะลงเรียน นิติ มสธ.อ่ะครับ ปอนก็เรียนอยู่ใช่ป่ะ บอกรายละเอียดน้องเขาหน่อย”

          ผมกะมันมองหน้ากันไปมา ยัง เรื่องเก่ายังไม่เคลียร์เลยมึง

          “งั้นคุยกันไปก่อนนะ เดี๊ยวพี่ขอตัวไปเคลียร์งานบนโต๊ะก่อน” อ้าวว เชี่ยย พี่โก้ ไปเอาระเบิดมาไว้แล้วก็ชิ่งทิ้งกูไปซะงั้น

          “ไง... จะถามไร”

          “... เอ่อ... เปล่านิ”

          “นึกว่าจะให้พาไปซื้อโทรศัพท์ใหม่แทนเครื่องเก่า เครื่องห่วย ๆ อ่ะ”

          “โหยยตอนออกใหม่เครื่องนี้หมื่นเก้าเหอะ... ไม่ได้ถูก ๆ นะ”

          “หะ หะ... คนไรวะ แม่งโง่ฉิบเป๋ง ซื้อของห่วยมาด้วยราคาแพง ๆ”

          ไอ้สัสสส.!! ผมรู้ดีว่าโทรศัพท์ผมแม่งไม่ได้ห่วยขนาดนั้น มันก็แค่ตกรุ่นแล้วเฉย ๆ หรอก แต่ไอ้เชี่ยพี่ปอนแม่งพูดให้เวอร์ไปงั้นแหละ มันจะหาเรื่องผมไง จะกวนตีนกูให้ได้ทั้งวันเลยไงวะ??

          “แล้ว..นี่... เข้ามาตรงนี้มีไรเนี่ย ว่างมากนักหรือไง??” ผมก็กวนมันกลับบ้าง

          “ก็เหมือนกันแหนะ” ไอ้เชี่ยนี่แม่งน่าโดนตีนฟาดปากจริง ๆ ผมไม่รู้จะพูดไรกะมันอีก นิ่ง ๆ ไปดีกว่า รำคาญ

          “ส่งรูปมาให้ด้วย”

          “รูปไร???” อะไรวะ อยู่ดี ๆ ก็มาบอกให้ส่งรูปให้ กูงงนะเนี่ย

          “ก็... รูปกูอยู่ในโทสับมึงอ่ะ”

“รูปไร????” หนักเลย กูงงหนักเลย ผมไม่รอช้าเปิดโทรศัพท์ จิ้มเข้าไปที่แอพแกลเลอรี่ ปรากฏว่า มีรูปมันจริง ๆ อ่อ... ไอ้เชียนี่ ตอนที่กูลืมโทสับไว้เมิงแอบเอาโทรศัพท์กูไปเซลฟี่ใช่ป่ะ

“แล้ว...”

“เออ นั่นแหละ รูปกู ส่งให้กูด้วย”

“ก็จะถามว่าให้ส่งยังไงล่ะ”

“ส่งไปรษณีย์มามั้ง”

หูยยย... ไอ้ชาติหมา ในปากมึงมีหมาอยู่กี่ตัวเนี่ย มันพูดไม่พูดเปล่า คว้าโทรศัพท์ผมไปจัดการเปิดไลน์ เปิดช่องเพิ่มเพื่อน แล้วเอาไปแสกนคิวอาร์โค๊ดที่เครื่องมันเรียบร้อย

“อ่ะ กูอุตส่าห์ให้ไลน์ไปแล้วนะ ส่งรูปกูมาด้วย” โถ... กูต้องก้มกราบมึงด้วยป่ะล่ะ แต่เดี๊ยวก่อน!!! โทรศัพท์ของมัน!!!!

“อ่ะ ห้า ๆ ๆ ๆ ว่าแต่โทรศัพท์เขา ของตัวเองอ่ะ เก่ายิ่งกว่าอีก”

“อ่ะ ไมอ่ะ เรื่องของกู”

“หรา...” ผมสังเกตเห็นมันแอบหน้าแหกไปนิดนึงเหมือนกัน

“ก็กูกะลังจะซื้อใหม่เนี่ย เออ แค่นี่แหละ กูไปแระ”

“ฮะ ๆ ๆ” ผมทำเสียงหัวเราะตามหลังมันไป เห้อออ คนประเภทนี้ก็มีอยู่ในโลกวะ แม่งว่าคนอื่นอยู่ได้ ทั้ง ๆ ที่ของมันก็เก่ากะโหลกกะลาพอ ๆ กัน เห้ออออออ ห้า ๆ ๆ ....

ผมนั่งอมยิ้มขำ ๆ เก็บของเตรียมกลับบ้านไปพลาง ๆ